นี่เป็นเรื่องที่ผมประสบมาจริงๆ เป็นเรื่องที่หลักการทางฟิสิกส์วิทยาศาสตร์อธิบายยากหรือยังไม่สามารถอธิบายได้
ขอให้ใช้หลักกาลามสูตรในการอ่านติดตาม
ช่วงเวลาปลายเดือนมีนาคมถึงต้นเดือนเมษายนของทุกปี
จะมีงานกาชาดจัดกันกลางแจ้ง ที่บริเวณลานพระบรมรูปทรงม้ารัชกาลที่ 5 สวนอัมพร ฯลฯ เป็นบริเวณกว้างมาก มีหน่วยงานภาครัฐและเอกชนมาออกร้านจำนวนมาก เช่น กองทัพบก เรือ อากาศ ตำรวจ กระทรวงต่างๆ จุฬาฯ
ธรรมศาสตร์ เกษตร รามคำแหง บริษัทเอกชนอีกมากเป็นต้น มีการจำหน่ายสลากกาชาดเพื่อการกุศล
สอยดาว ขายสินค้าคุณภาพลดราคา ซุ้มสวนอาหาร ของกินเพียบ ฯลฯ
ช่วงเวลาการจัดงานกาชาดนั้น เป็นฤดูร้อน อากาศร้อน
และท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีฝน งานเริ่มตั้งแต่เที่ยงอากาศร้อนเปรี้ยง
คนไม่ค่อยไปเที่ยว แต่ตอนบ่ายแก่ๆ แดดร่มลมตก
ไม่ร้อนตับแล่บอย่างที่หลายคนจินตนาการ ไม่ต่างอะไรกับการไปเดินที่เอเชียทีคหรือเดอะเซอร์เคิล
ลมพัดเย็นสบายท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆกับทัศนียภาพของถนนราชดำเนิน คนเริ่มทยอยมากันแน่นเลย
ผมและครอบครัวก็เป็นหนึ่งในนั้นทุกปี ปกติผมจะขับรถไปจอดที่วัดมกุฏฯแล้วเดินจากสะพานมัฆวานตามถนนราชดำเนินจนถึงทางเข้างานกาชาด
เส้นทางนี้สะดวกดี เสียค่าบัตรผ่านประตูคนละ 20 บาท
เดินไหลไปตามฝูงชน พอถึงหน้าพระบรมรูปทรงม้า
จุดธูปกราบไหว้บูชารัชกาลที่ 5 จากนั้นก็เดินชมซุ้มต่างๆ
ส่วนใหญ่ผมจะไปที่ซุ้มของจุฬาฯก่อนเลยเพื่อซื้อสลากกาชาดจุฬาฯ ใบละ 100 บาททุกปี ด้วยความที่ว่าเราเป็นศิษย์เก่าจบจากที่นั่น
ตอนซื้อจิตคิดทำบุญ บางปีไม่ได้ตรวจสลากที่ซื้อมาเลยว่าถูกหรือไม่
ส่วนลูกชายชอบยิงปืน เขาก็ชวนไปที่ซุ้มกองทัพเรือ
ขอยิงเป้าด้วยปืนจริงกระสุนจริง มีทหารเรือคอยให้คำแนะนำในการยิง เสียงดังสนั่น “ปั้งๆๆๆ” ต้องตะโกนคุยกัน
เราทำกิจกรรมหลายอย่าง เมื่อท้องเริ่มหิว
เราจะเดินมาถึงซุ้มของกองทัพเรือพอดี เป็นแผนการเดินเที่ยวงานที่เรากำหนดไว้แล้ว ที่ซุ้มกองทัพเรือมีร้านอาหารด้วย
เราชอบที่จะมารับประทานอาหารที่ร้านกองทัพเรือเพราะ
คุ้นเคยกับทหารเรือเนื่องจากคุณพ่อของภรรยาเป็นนายทหารเรือ ที่ผ่านสมรภูมิรบในคาบสมุทรเกาหลีเมื่อสมัยที่เกาหลีเหนือและใต้ทำสงครามกันเมื่อประมาณ
50 ปีที่แล้วกรณีพิพาทเส้นขนานที่
38 คุณพ่อของภรรยาได้เสียชีวิตแล้วเมื่อปี
2554 ด้วยโรคมะเร็งปอด
ร้านอาหารกองทัพเรือตั้งอยู่บนถนนหน้าพระที่นั่งอนันตสามคม
วิวดีมาก บรรยากาศดีมากๆ
มีวงดุริยางค์ของนักเรียนดุริยางค์กองทัพเรือบรรเลงและขับร้อง มีดารามาร่วมงานด้วย กินข้าวไปฟังเพลงไป
เป็นความอภิรมย์ที่หาได้ในราคาไม่แพงเลย ทุกๆปีเมื่อมีเวลาครอบครัวผมก็จะไปเที่ยวงานกาชาด
สนุกและได้ร่วมทำบุญ ได้รับประทานอาหารอร่อยราคาไม่แพง ควบคู่ไปกับการได้ฟังการบรรเลงและขับร้องเพลงของราชนาวีไทย
แล้วก็มาถึงปีนี้ 2556 มีเรื่องความแปลกประหลาดมหัศจรรย์เกิดกับผม เกิดขึ้นเวลากลางคืนวันที่ 31 มีนาคม
“ระหว่างรับประทานอาหารที่ร้านกองทัพเรือในปีนี้ ขณะได้ยินเสียงเพลงวอลซ์นาวี ราชนาวี เนวีบลู และอีกหลายเพลง ทุกเพลงได้ฟังแล้วรู้สึกขนลุกครับ
เนื้อหาทะลุทะลวงเข้าไปถึงใจ ทำให้รู้สึกภาคภูมิใจในความเป็นคนไทย ชาติไทยที่มีประวัติอันยาวนาน
ได้นั่งรำลึกถึงพ่อตาซึ่งท่านเป็นนายทหารเรือและผ่านศึกเกาหลีในอดีต
นึกถึงเกียรติภูมิของเหล่าทหารเรือที่สร้างไว้ นึกถึงความมีระบบระเบียบวินัย
คำปฏิญาณที่แม้ชีวิตก็ยอมสละได้เพื่อปกป้องประเทศไทย และเหล่าทหารเรือจำนวนมากพลีชีพในสมรภูมิไปแล้ว
จิตของผมระหว่างนั้นก็นึกย้อนถึงตัวเราประชาชนคนธรรมดา เราเป็นคนไทย หากเราทำงานเป็นข้าราชการ เป็นข้าแผ่นดิน
กินเงินเดือนจากภาษีของราษฎร เกียรติภูมิของเราอยู่ที่ใด????”
เราใช้เวลาอยู่ที่งานกาชาดตั้งแต่หกโมงเย็นถึงสามทุ่มครึ่ง
กลับถึงบ้านก็ร่วมสี่ทุ่มครึ่ง อาบน้ำ พักผ่อน สักครู่ ผมก็ได้โพสต์ข้อความลงใน facebook เป็นข้อความที่สะท้อนความรู้สึกขณะรับประทานอาหารที่ร้านกองทัพเรือ
ขณะโพสต์ ผมรู้สึกว่าจิตใจมีสมาธิและอินกับเรื่องนี้มาก จากนั้นเข้านอน
ในห้องนอน ผมและภรรยาเก็บหมวกนายทหารเรือของพ่อตาไว้
พ่อตาเสียชีวิตในปีน้ำท่วมใหญ่ และเก็บกระดูกของพ่อผมเองไว้ด้วย
คือมีทั้งของพ่อและพ่อตา เมื่อเข้าห้องนอนประมาณตีหนึ่ง สวดมนต์ก่อนนอน
ปิดไฟล้มตัวลงนอน เวลานั้นผมเข้านอนก่อน ลูกและภรรยายังไม่เข้านอน ปกติจะนอนสามคน
ผม ภรรยาและลูก
นอนหลับตาไปซักครู่ยังไม่หลับ
ทันใดก็รู้สึกที่นอนสั่นเหมือนมีคนเดินรอบๆตัวบนที่นอน ประมาณสองครั้ง
ห่างกันไม่ถึงนาที มันชัดเจนมาก มันเหมือนมีแรงกระทำจากอะไรบางอย่าง
ผมรีบลืมตาแต่ก็ไม่เห็นอะไรเพราะมันมืด ทำให้ผมต้องหยิบไฟฉายมาส่องไปรอบบริเวณห้องนอน
และบริเวณที่นอนของลูกและภรรยา เพราะคิดไปว่า อาจเป็นลูกและภรรยาเดินเข้าห้องนอนก็ได้
แต่ปรากฏว่า ที่นอนตรงที่ภรรยาและลูกนอนก็ว่าง แปลว่าทั้งคู่ยังไม่เข้านอน
จึงปิดไฟฉายแล้วนอนต่อ
เวลานั้น จิตใจของผมนิ่งมากและว่าง
ไม่คิดไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นเรื่องลึกลับอะไรเลย สักครู่เดียว ที่นอนก็สั่นอีกเหมือนตอนแรก
แต่เบาลง และเกิดตามมาอีกติดๆเป็นครั้งที่สี่และเบาลง
จิตใจผมนิ่งไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลใดๆ จากนั้นก็หลับสนิทเลยจนตื่นในตอนเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปทำงานตามปกติ เมื่อกลับจากที่ทำงานถึงบ้านตอนเย็น
จึงเล่าเรื่องให้ภรรยาฟัง
พลันน้ำตาของภรรยาก็ไหลหยดออกมา แล้วเธอก็พูดว่า
“สงสัยพ่อจะมาหา”
นี่แหล่ะครับ คือ เรื่องความแปลกประหลาดมหัศจรรย์
เป็นเรื่องจริงที่เกิดกับผมในขณะที่สติสัมปชัญญะยังดีอยู่
สิ่งนี้เกิดจากอะไร
เพราะอะไรสิ่งนี้จึงเกิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น